Een zware wedstrijd

Michel (45 jaar) mijn allerliefste heeft Non Hodgkin T-cellymfoom.

Eigenlijk is hij al maanden ontzettend aan het nachtzweten. Maar mijn Mies is een echte sportman, beresterk, nooit ziek. Misschien voelde hij zich wat minder sterk tijdens het fietsen, roeien en schaatsen maar hij voelde zich niet ziek en had geen pijn. Tenminste geen echte pijn, een beetje last van zijn onderste rib aan de rechterkant.

Tot na de kerst toen werd de pijn in zijn buik erger. Toch maar naar de dokter. Die stuurde hem meteen door voor onderzoek naar het ziekenhuis. Een hoge bloeddruk maar verder niets. Niets te vinden in het bloed en ook niet op de foto’s. De pijn bleef dus er kwamen meer onderzoeken. De pijn werd onhoudbaar en men dacht aan nierstenen. Op donderdag 7 januari werd Michel opgenomen in het ziekenhuis en kreeg hij een nierdrain (verschrikkelijk pijnlijk) maar doordat zijn buik eindelijk verlost werd van de druk van al het vocht luchtte het ook op.

Na meer onderzoeken bleek een lymfeklier zijn urineleider dicht te drukken. Voor het eerst viel op zondag 10 januari het woord lymfeklierkanker. We schrokken ons rot. Hoe kon dit nou? Maar ik zag ook wel dat Michel heel erg ziek was. Hij had veel pijn, was ontzettend moe en had moeite met ademhalen. Zijn buik werd ook weer steeds dikker en hij kreeg een punctie in zijn buik. Nog een slang erbij.
Ook dat luchtte eerst behoorlijk op maar de pijn kwam hevig terug. Al zijn organen gingen weer werken zei de dokter. Hij kreeg vocht in zijn hartzakje en achter zijn longen dus ging steeds moeilijker ademenen en kwam aan het zuurstof.

Vrijdag 15 januari was de uitslag lymfeklierkanker en gisteren kregen we te horen dat het Non Hodgkin T-cellymfoom is. Een agressieve vorm. Ik weet nog niet in welk stadium en of het een extranodale spreiding heeft (of het aangetaste organen buiten het lymfestelsel heeft).

Vanmorgen kreeg hij eerst een PET scan en s middags om 14.20 uur zijn eerste chemokuur CHOP. Vanaf vrijdag slikt hij al Prednison (De P uit CHOP) en dat werkt blijkbaar goed want de cellen beginnen al uiteen te vallen. Na een zakje C dat in een half uurtje via zijn infuus naar binnen was gewerkt kwam de arts vertellen dat ze nog even wachten met de H en O. Met recht HO. Doordat de P het zo goed heeft gedaan gaat het zo snel dat de nieren met H en O erbij te zwaar worden belast. Goed dat de P aanslaat maar vervelend dat we moeten wachten dus.

Vandaag waren zijn benen en voeten ook ontzettend dik. Hij leeft nog steeds van morfine naar morfine spuit.

Ik kan nog steeds niet geloven dat hij een paar weken geleden nog kerngezond leek en nu zo ontzettend ziek is.